Volkskunst
De verscheidenheid aan populaire Mexicaanse uitingen waaruit Manzano put - van kralen en zaagsel tapijten tot Lucha Libre, Catrina’s en Torito’s - zijn een prachtig voorbeeld van hoe traditionele elementen kunnen geremixt en herinterpreteert worden. De creatieve expressie in deze kunstvormen versterkt de culturele identiteit en belicht de volkscultuur van Mexico. Het gebruik van materialen typisch voor hetMexicaanse ambacht en de verbinding met volksfeesten en ceremonies overstijgt het louter kunstzinnige omdat het een manier is om gemeenschap en identiteit uit te drukken. Het werk van Manzano toont aan hoe rijke culturele tradities kunnen blijven evolueren en vernieuwen, terwijl ze tegelijkertijd hun essentie behouden.
De opkomst van het fantastische bestiarium in de Mexicaanse traditie is een intrigerend fenomeen dat een diepere verbinding legt tussen kunst en het culturele leven. De symboliek van dieren, satire en de verbeelding van een droomwereld weerspiegelen het menselijk gedrag en de samenleving. De oude tradities, mede onder invloed van Mexicaanse kunstenaars als José Guadalupe Posada, Francisco Toledo en Rufino Tamayo, en schrijvers als Juan José Arreola en Juan Rulfo getuigen van een rijke culturele geschiedenis waarin voortdurend met de grens tussen realiteit en fantasie gespeeld wordt. Dit is ook terug te vinden in het werk van Manzano.
Día de Muertos (Dag van de Doden)
De Dag van de Doden is een Mexicaanse feest- en herdenkingsdag dat door UNESCO als oraal en immaterieel erfgoed is uitgeroepen. Deze traditie vindt elk jaar plaats op Allerheiligen en Allerzielen, 1 en 2 november, en dateert uit de precolumbiaanse periode. De Dag van de Doden symboliseert de hereniging van de levenden met hun overleden geliefden, familie en vrienden. Volgens de inheemse culturen reizen de doden door de kosmos, tussen de zon en de sterren, terug naar de aarde. Voor die gelegenheid worden graven schoongemaakt en versierd en thuis worden altaren gebouwd met bloemen, kaarsen, versieringen en foto’s. Het altaar vormt een poort waardoor de doden zich weer even bij de levenden kunnen voegen.
Al sinds zijn aankomst in België in 1994 maakt Manzano jaarlijks dodenaltaren in opdracht van verschillende organisaties: onder meer op de begraafplaats Schoonselhof in Wilrijk, in de Permeke-bibliotheek, in Muntpunt, de Blikfabriek, in verschillende kerken in Antwerpen en in het Zuiderpershuis.